utworzone przez Kinga Szymaszek | 31 maja 2018 | Poczytaj
Czy objawy histeryczne to grymasy XIX-wiecznych bogatych mieszczanek, które umierając z nudów koncentrowały się na swoim zdrowiu i wyolbrzymiały swoje dolegliwości? Czy cierpią na nią tylko kobiety? I czy to w ogóle możliwe, żeby umysł powodował realną dysfunkcję różnych narządów ciała ludzkiego?
Słowo histeria jest nacechowane pejoratywnie. W potocznym języku oznacza symulowanie, bądź w najlepszym wypadku, wyolbrzymianie. Jednak, osoby cierpiące na zaburzenia dysocjacyjne (konwersyjne) bynajmniej nie udają.
Zygmunt Freud w artykule z 1910 roku: „Psychogenne zaburzenie wzroku w ujęciu psychoanalitycznym” wyjaśniał mechanizm zaburzeń konwersyjnych. Twierdził, że przeprowadzone przez psychoanalityków eksperymenty wykazały, że chory, cierpiący na „ślepotę histeryczną” nie widzi w sposób świadomy, natomiast nieświadomie potrafi widzieć. Uważał, że osoba ze skłonnością do konwersji już wcześniej musiała mieć tendencję do rozszczepienia, rozdzielania nieświadomych i świadomych procesów. Miał na myśli dość powszechny mechanizm psychologiczny – wyparcie. Nieudane działanie wyparcia jest warunkiem powstania symptomu konwersyjnego. Według Freuda wyparciu ulegają przede wszystkim popędy seksualne, które stają w konflikcie do wymagań społeczeństwa, kultury. Psychiatra dowodził, że kultura w znacznej mierze powstaje wskutek stłumienia seksualnych popędów, które muszą zostać skierowane ku wyższym celom. Nerwice sprowadzają się do różnych, nieudanych form tego zniekształcenia. Aby pojawił się objaw konwersyjny konfliktowi między popędami musi towarzyszyć dyspozycja do choroby.
Już ponad sto lat temu zauważano, że procesy psychiczne mogą w znacznym stopniu zakłócić funkcjonowanie fizyczne człowieka.
W obecnych czasach na oddziałach szpitalnych również można spotkać osoby, obu płci, w różnym wieku, których dolegliwości trudno zdiagnozować, mimo dogłębnych badań. Licznie występują choroby psychosomatyczne, czyli takie, w rozwoju których, wyraźnie biorą udział czynniki psychologiczne. Oczywiste wydaje się, że psyche oddziałuje na somę z wzajemnością. Dobrze jest mieć tę świadomość, aby nie urazić kogoś, a może siebie, oskarżeniem o przesadę, ale zasugerować / zdecydować się na konsultację z psychoterapeutą. Przy rozwiązywaniu nieświadomych konfliktów najskuteczniej może pomóc psychoterapia psychodynamiczna oraz psychoanalityczna.
utworzone przez Kinga Szymaszek | 18 maja 2018 | Poczytaj
Wybierasz psychoterapeutę? Przeczytaj!
Motywy podjęcia psychoterapii są różne: zalecenie lekarza, przeżywane cierpienie, sugestia bliskiej osoby i wiele innych. Czasami wybór wydaje się prosty – ktoś poleca nam swojego psychoterapeutę, bardzo sobie chwali kontakt z nim i efekty leczenia. Jednak to, co dobre dla jednej osoby, niekoniecznie równie dobrze posłuży komuś innemu. Poza tym, nie zawsze chcemy dzielić się decyzją o podjęciu psychoterapii z innymi – to bardzo osobista kwestia.
Przed podjęciem decyzji o wyborze psychoterapeuty warto odpowiedzieć sobie na kilka pytań:
- czy wolisz większy ośrodek psychoterapii, czy bardziej kameralny, prywatny gabinet;
- w jakim nurcie pracuje psychoterapeuta, czy jest to metoda, która ci odpowiada i jednocześnie jest właściwa w leczeniu twojego problemu psychologicznego;
- jakie są koszty psychoterapii i czy jesteś gotowy je ponieść.
Dobrze jest również poznać kwalifikacje psychoterapeuty. Warto podkreślić, że psycholog i psychoterapeuta to nie jest to samo. Psychoterapeuta to osoba, która ukończyła lub jest w trakcie czteroletniego szkolenia spełniającego standardy określane przez wymogi Ministerstwa Zdrowia. Dowiedz się, czy psychoterapeuta ma certyfikat, kto go wydał lub na jakim jest etapie szkolenia i przez kogo organizowanego. Większość towarzystw terapeutycznych publikuje w Internecie listy certyfikowanych psychoterapeutów, z którymi możesz się zapoznać.
Kolejną bardzo istotną sprawą jest to, czy terapeuta korzysta z superwizji, czyli – czy konsultuje swoją pracę z innymi specjalistami. Bez względu na to, jak duże ma doświadczenie zawodowe, powinien to robić.
Bardzo ważne jest również doświadczenie kliniczne specjalisty. Czy pracował w ośrodku klinicznym, w wielospecjalistycznym zespole składającym się z lekarzy psychiatrów, psychologów klinicznych, psychoterapeutów, terapeutów zajęciowych, pielęgniarek, którzy współpracują, wymieniają spostrzeżenia podczas zebrań całego zespołu. Dobrze, by terapeuta posiadał doświadczenie w psychoterapii o zróżnicowanych charakterze – indywidualnej, grupowej czy rodzinnej.
W nabywaniu doświadczenia klinicznego przydatne są staże odbywane w wiodących ośrodkach prowadzących psychoterapię – daje to możliwość poznania wypracowanych przez lata metod leczenia.
Każdy pacjent ma prawo do informacji o kwalifikacjach terapeuty.
utworzone przez ultramartyna | 9 maja 2018 | Poczytaj
Pacjenci, co zrozumiałe, często zastanawiają się, jaka metoda leczenia będzie dla nich najlepsza. Jeśli chcesz dowiedzieć się, czy będzie to psychoterapia psychodynamiczna, poczytaj.
- Psychoterapia psychodynamiczna jest metodą leczenia powstałą na bazie psychiatrii oraz uznanych koncepcji psychoanalitycznych.
- Istnieje wiele teorii w obrębie nurtu psychodynamicznego, dlatego terapeuta ma możliwość wybrania odpowiedniej metody pracy do problematyki pacjenta.
- Punktem wyjścia do leczenia jest założenie, że na ludzkie życie; jego zachowanie, decyzje, pragnienia mają wpływ nieuświadomione mechanizmy, które można dostrzec w objawach nerwicowych, snach, przejęzyczeniach, nieuświadomionych sposobach tworzenia relacji z ludźmi, również z terapeutą.
- W psychoterapii psychodynamicznej relacja z psychoterapeutą jest kluczowa. Terapeuta analizuje uczucia, postawy, oczekiwania, które pacjent kieruje do niego oraz do innych ważnych osób.
- Pacjent jest proszony o to, aby swobodnie dzielił się z terapeutą swoimi skojarzeniami, uczuciami i myślami.
- Terapeuta łącząc treści usłyszane od pacjenta, z faktami z jego historii oraz własnymi odczuciami z relacji tworzy hipotezy na temat funkcjonowania psychicznego pacjenta.
- Nowe rozumienie siebie, swoich trudności, sposobów wchodzenia w relacje interpersonalne pozwala pacjentowi na wprowadzanie korzystnych dla siebie zmian.
- Trwałe zmiany sposobu myślenia, przeżywania czy zachowania, będącego wynikiem doświadczeń z wielu lat życia wymagają czasu, dlatego psychoterapia psychodynamiczna ma zazwyczaj charakter długoterminowy.
- Sesje terapeutyczne odbywają się raz lub dwa razy w tygodniu i trwają 45-50 minut.
- Terapeuta wybiera formę psychoterapii – ekspresywną lub podtrzymującą, w zależności od problematyki pacjenta. Forma ekspresywna oparta jest na pogłębionej analizie nieświadomości pacjenta. Forma podtrzymująca polega na poradnictwie i psychoedukacji. Terapeuta nie dąży do zmiany osobowości pacjenta, aktywnie zachęca go do rozmowy. Praca terapeutyczna koncentruje się na redukcji objawów oraz adaptacji do sytuacji życiowej pacjenta.
Kto skorzysta na leczeniu w formie psychoterapii psychodynamicznej? Praktycznie wszyscy, którzy potrzebują leczenia metodami psychologicznymi. Jest to adekwatna metoda leczenia osób z szerokim spektrum zaburzeń, na przykład:
- zaburzeń lękowych – stany lękowe, napady paniki, fobie oraz zaburzeń lub objawów o podłożu nerwicowym – natrętne myśli, kompulsje, objawy hipochondryczne,
- problemów seksualnych – szeroko rozumianego braku satysfakcji w kontaktach intymnych,
- zaburzeń nastroju – depresyjnych i innych
- dolegliwości psychosomatycznych – bóle głowy, brzucha, kłucie w klatce piersiowej itp.,
- zaburzeń osobowości
- zaburzeń odżywiania – objadanie się, anoreksja.
Jest to również odpowiednia metoda dla osób przeżywających cierpienie, doświadczających w codziennym funkcjonowaniu:
- problemów ze snem – trudności z zasypianiem, budzenie się wczesne lub w nocy,
- trudności w tworzeniu i utrzymaniu stabilnych, zadawalających relacji z innymi,
- trudności w relacjach z bliskimi,
- nieadekwatnej samooceny,
- braku satysfakcji z życia.
Jeśli doświadczasz podobnych, do opisanych wyżej trudności, psychoterapia psychodynamiczna to metoda leczenia dla Ciebie.
Najnowsze komentarze